Wydanie nakładem Wydawnictwa Cyranka Żywotu i śmierci Pana Hersha Libkina z Sacramento w stanie Kalifornia autorstwa Ishbel Szatrawskiej, to zaskakująca próba radykalnego zwrotu ku myśleniu dramatycznemu pełnego nieusuwalnych napięć typowych dla tekstów przeznaczonych dla teatru.
A więc, zajrzałam na profil kolegi Wojciecha Szota, skądinąd popularnego blogera książkowego, który w sobotnim poście nawiązał do artykułu Witolda Beresia pt. BIEDNI POLACY PATRZĄ NA LGBT, który to tekst ukazał się w weekendowym dodatku GAZETY WYBORCZEJ, WOLNA SOBOTA.
Pierwsze co przykuwa uwagę w nominowanej do Nagrody Bookera 2020, debiutanckiej książce Gabriela Krauzego Tu byli, tak stali, to połączenie brutalnych wydarzeń i faktów ściśle rzeczywistych ze spójną tożsamością autora, narratora i bohatera.
Magdalena Okraska w swojej drugiej książce Nie ma i nie będzie zabiera nas na powrót do małych miasteczek, aby odkryć przed nami losy bohaterów żyjących w kotle potransformacyjnych peryferii. Co ma do powiedzenia o tych zapomnianych obrzeżach Polski?
Opisanie drogi strukturyzującej życiowy chaos ustawia książkę Chronologia wody w opozycji do prozy, która prześlizguje się po motywach „trudnych doświadczeń”, prozy skupionej na gloryfikowaniu nieszczęścia jako swoistego elementu życia osób neurotycznych.
Kiedy w 2020 roku Pracownia Badań nad Historią i Tożsamością LGBTQ+ ogłosiła konkurs, nikt nie mógł założyć, czy projektowi będzie towarzyszył rozgłos i czy uda się nim zainteresować masowego odbiorcę
W swym debiucie reżyserskim Maggie Gyllenhaal próbuje rozprawić się z mitem „błogosławionego stanu” i „cudownego macierzyństwa” oraz XIX wiecznej ideologii, tworzącej dla kobiety jedną rolę – matki.
Pasterze smoków. Rodzice kontra świat to zbiór felietonów o rodzicielstwie, w większości publikowanych na łamach czasopisma „Pismo”, w zbiorze znajdziemy też kilka tekstów dotąd niepublikowanych.
Autorka – bez wątpienia – czerpie ze źródeł kultury chłopskiej, z tożsamości i chłopskiej obyczajowości. Powieść jest zapisem wiejskiego świata, folkloru, ale próbuje również przeniknąć do wnętrza, szukając jego wymiaru ogólnoludzkiego.
Brzydzę się agresją Rosji na Ukrainę. Szok, niedowierzanie i zaskoczenie były pierwsze, chociaż poczucie zagrożenia pełzało od stycznia. Złość, nienawiść i chęć zemsty pojawiły się chwilę później, z podpiętym do emocji obrazkiem Putina, który kończy w rowie oblany benzyną. Tak, dokładnie tak wyobrażałam sobie moment linczu. I dużo pytań, coraz więcej pytań.
Lata to brawurowe wkroczenie w dużą historię poprzez małą historię, to opowieść o emancypacji, o tworzeniu się tożsamości, to opowieść społeczna, to w końcu biografia świata.
W „Białych nocach” Urszuli Honek zachwyca bezpośredniość z jaką autorka opowiada o włóczących się w przygnębieniu bohaterkach i bohaterach i o ich świecie spowitym mgłą rozpaczy. Trudno odnaleźć w tej wiejskiej rzeczywistości elementów dających nadzieje – jest to świat brutalny, świat przeklęty, świat boleśnie prawdziwy.
Utwór jest nasiąknięty żywym językiem, tak charakterystycznym dla pisarki, że chciałoby się powiedzieć, że Bowie w Warszawie to sto procent Masłowskiej. No, może ciut mniej, bo autorka „zmuszona” do retro-stylizacji, straciła nieco na językowej drapieżności.
Od czasu pamiętnego filmu fabularnego Debiutanci z 2010 roku, amerykański reżyser Mike Mills konsekwentnie trzyma się tematyki relacji międzyludzkich, rodzinnych.
Była końcówka listopada. Dzień miał być zimny, chociaż nie aż tak chłodny, bo wiatr, który zacinał w poprzednim tygodniu, w końcu ustał.
Jedno jest pewne, to co proponuje wydawnictwo Nisza, to literatura wielu sensów. Na czym więc polega uwodzicielskość prozy Macieja Miłkowskiego? Polega głównie na nieustannym podtrzymywaniu napięcia między formą (jak pisze) i treścią (o czym pisze) oraz częstej zmianie proporcji.
Soren Gauger funkcjonuje w świadomości czytelniczej jako prozaik, autor cieszący się uznaniem, kontrowersyjnym, ale jednak uznaniem. Kanadyjski pisarz, który od dwudziestu lat mieszka w Polsce, znany jest z tego, że tworzy literacką kreacje poprzez intertekstualną grę z pisarzami z najwyższej półki, choć bardzo nie lubi jak się go porównuje do takiego, no cóż, przykładowo: Josepha Conrada.
Mierząc się z trudnym tematem łatwo utknąć na mieliźnie duchowej i emocjonalnej, czy popaść w sentymentalizm. Wystarczy chwila nieuwagi, a już piszemy odtwarzając utarte klisze. Nie dotyczy to jednak Trucizn.
Playbook to kolejny, zbiór Tomasza Bąka, który zachwyca już na poziomie konceptu, a z każdą kolejną stroną udowadnia, że autor jest jednym z tych współczesnych poetów, którzy są świadomi swoich zasobów i bez względu na to o czym piszą ich wiersze są najwyższej próby.
Niezręcznie jest pisać o książkach tak intymnych, gdzie osobiste doświadczenia są przeciwwagą do literackiej fikcji, ale w wypadku książki Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuje – debiutu prozatorskiego dramatopisarza i dramaturga Mateusza Pakuły, laureata konkursu o Gdyńską Nagrodę Dramaturgiczną z 2014 roku, pokusa jest naprawdę duża.
