- Języki milczenia
Wbrew pozorom, mamy ostatnio wiele ciekawych propozycji czytelniczych. Dołączyła do tego grona jeszcze jedna książka – Pewnego dnia zbiorę wszystkie słowa i wejdę do lasu (w przekładzie Karoliny Czerskiej) autorstwa belgijskiej pisarki Veroniki Mabardi.
- Obudź w sobie Miriam
Mleko i głód Melissy Broder to rodzaj literatury na miarę naszych czasów. W swej najnowszej powieści amerykańska pisarka bada między innymi to, czym jest pożądanie i duchowość, ale również koncentruje się na emocjonalnej pustce, która ujawnia się w nienasyceniu bohaterki i obsesyjnym pożądaniu przez nią dobrego pokarmu.
- Prawda o narkomanii
Rozmówczynie, eksplorując temat ćpania, odkrywają przed czytelnikiem prawdę o współczesnych modelach uzależnień młodych ludzi, ale nie tylko – mówią o profilu osobowościowym dzisiejszego narkomana, opowiadają o „modnych” substancjach zmieniających świadomość, w końcu o nałogach w wersji „kobiecej”
- Zawłaszczanie folkloru
Powieść reportażowa słowackiej pisarki Kataríny Kucbelovej Czepiec przetłumaczonej na język polskie przez Katarzynę Dudzic-Grabińską, to wynik podróży autorki do wsi Sumiac leżącej u podnóża Kráľovej hoľi. Bohaterka uczy się szyć tradycyjny czepiec, który noszą zamężne kobiety.
- Trauma, postpamięć i tęczowa zaraza
Wydanie nakładem Wydawnictwa Cyranka Żywotu i śmierci Pana Hersha Libkina z Sacramento w stanie Kalifornia autorstwa Ishbel Szatrawskiej, to zaskakująca próba radykalnego zwrotu ku myśleniu dramatycznemu pełnego nieusuwalnych napięć typowych dla tekstów przeznaczonych dla teatru.
- Świat jak rozsypane klejnoty
Pierwsze co przykuwa uwagę w nominowanej do Nagrody Bookera 2020, debiutanckiej książce Gabriela Krauzego Tu byli, tak stali, to połączenie brutalnych wydarzeń i faktów ściśle rzeczywistych ze spójną tożsamością autora, narratora i bohatera.
- To miasto jest jak rana
Magdalena Okraska w swojej drugiej książce Nie ma i nie będzie zabiera nas na powrót do małych miasteczek, aby odkryć przed nami losy bohaterów żyjących w kotle potransformacyjnych peryferii. Co ma do powiedzenia o tych zapomnianych obrzeżach Polski?
- Strukturyzowanie chaosu
Opisanie drogi strukturyzującej życiowy chaos ustawia książkę Chronologia wody w opozycji do prozy, która prześlizguje się po motywach „trudnych doświadczeń”, prozy skupionej na gloryfikowaniu nieszczęścia jako swoistego elementu życia osób neurotycznych.
Wbrew pozorom, mamy ostatnio wiele ciekawych propozycji czytelniczych. Dołączyła do tego grona jeszcze jedna książka – Pewnego dnia zbiorę wszystkie słowa i wejdę do lasu (w przekładzie Karoliny Czerskiej) autorstwa belgijskiej pisarki Veroniki Mabardi.
Mleko i głód Melissy Broder to rodzaj literatury na miarę naszych czasów. W swej najnowszej powieści amerykańska pisarka bada między innymi to, czym jest pożądanie i duchowość, ale również koncentruje się na emocjonalnej pustce, która ujawnia się w nienasyceniu bohaterki i obsesyjnym pożądaniu przez nią dobrego pokarmu.
Rozmówczynie, eksplorując temat ćpania, odkrywają przed czytelnikiem prawdę o współczesnych modelach uzależnień młodych ludzi, ale nie tylko – mówią o profilu osobowościowym dzisiejszego narkomana, opowiadają o „modnych” substancjach zmieniających świadomość, w końcu o nałogach w wersji „kobiecej”
Powieść reportażowa słowackiej pisarki Kataríny Kucbelovej Czepiec przetłumaczonej na język polskie przez Katarzynę Dudzic-Grabińską, to wynik podróży autorki do wsi Sumiac leżącej u podnóża Kráľovej hoľi. Bohaterka uczy się szyć tradycyjny czepiec, który noszą zamężne kobiety.
Wydanie nakładem Wydawnictwa Cyranka Żywotu i śmierci Pana Hersha Libkina z Sacramento w stanie Kalifornia autorstwa Ishbel Szatrawskiej, to zaskakująca próba radykalnego zwrotu ku myśleniu dramatycznemu pełnego nieusuwalnych napięć typowych dla tekstów przeznaczonych dla teatru.
Pierwsze co przykuwa uwagę w nominowanej do Nagrody Bookera 2020, debiutanckiej książce Gabriela Krauzego Tu byli, tak stali, to połączenie brutalnych wydarzeń i faktów ściśle rzeczywistych ze spójną tożsamością autora, narratora i bohatera.
Magdalena Okraska w swojej drugiej książce Nie ma i nie będzie zabiera nas na powrót do małych miasteczek, aby odkryć przed nami losy bohaterów żyjących w kotle potransformacyjnych peryferii. Co ma do powiedzenia o tych zapomnianych obrzeżach Polski?
Opisanie drogi strukturyzującej życiowy chaos ustawia książkę Chronologia wody w opozycji do prozy, która prześlizguje się po motywach „trudnych doświadczeń”, prozy skupionej na gloryfikowaniu nieszczęścia jako swoistego elementu życia osób neurotycznych.