- Małżeńska opera
Miłosna wojna stulecia jest drugim spektaklem Evy Rysovej, który w ostatnim czasie obejrzałam w krakowskim teatrze Łaźnia Nowa.
- Street art – apoteoza wolności?
W ostatnich latach street art stał się jednym z najszybciej rozwijających się nurtów sztuki współczesnej. I jednym z ciekawszych zjawisk w sztuce.
- Beksiński, „Beksiński”, Bexiński? Między autobiografią, kreacją a tożsamością (anty)bohatera
To nie będzie jeszcze jedna rozprawka o Gombrowiczu… A jednak, chcąc nie chcąc, będą to rozważania w jakimś sensie „po Gombrowiczu”…
- Sztuka robienia sztuki
Spektakl jest minimalistyczny i wnikliwy – zajmuje się ludzką słabością i niemocą, uważnie przygląda się temu z jaką determinacją chory pragnie, na powrót, wejść w świat zdrowych, jak te dwa światy są do siebie nieprzystające, jednocześnie próbuje odnaleźć, w ludzkim ograniczeniu, zwiastun siły.
- Make room for oneself
Kolejny spektakl, który obejrzałam w krakowskim teatrze Łaźnia Nowa, to Wspólny pokój w reżyserii Zofii Gustowskiej, przedstawienie oparte na eseju i czerpiące z biografii Virginii Woolf, artystki wychowanej w wiktoriańskiej Anglii.
- Pułapki macierzyństwa
W swym debiucie reżyserskim Maggie Gyllenhaal próbuje rozprawić się z mitem „błogosławionego stanu” i „cudownego macierzyństwa” oraz XIX wiecznej ideologii, tworzącej dla kobiety jedną rolę – matki.
- Dasz radę!
Od czasu pamiętnego filmu fabularnego Debiutanci z 2010 roku, amerykański reżyser Mike Mills konsekwentnie trzyma się tematyki relacji międzyludzkich, rodzinnych.
- Przedkulturowy archetyp, czy kulturowe źródło tradycji
Co robią artyści mający poczucie wyczerpania się konieczności formalnego nowatorstwa, jak i atrakcyjności tradycyjnych formuł estetycznych?
Miłosna wojna stulecia jest drugim spektaklem Evy Rysovej, który w ostatnim czasie obejrzałam w krakowskim teatrze Łaźnia Nowa.
W ostatnich latach street art stał się jednym z najszybciej rozwijających się nurtów sztuki współczesnej. I jednym z ciekawszych zjawisk w sztuce.
To nie będzie jeszcze jedna rozprawka o Gombrowiczu… A jednak, chcąc nie chcąc, będą to rozważania w jakimś sensie „po Gombrowiczu”…
Spektakl jest minimalistyczny i wnikliwy – zajmuje się ludzką słabością i niemocą, uważnie przygląda się temu z jaką determinacją chory pragnie, na powrót, wejść w świat zdrowych, jak te dwa światy są do siebie nieprzystające, jednocześnie próbuje odnaleźć, w ludzkim ograniczeniu, zwiastun siły.
Kolejny spektakl, który obejrzałam w krakowskim teatrze Łaźnia Nowa, to Wspólny pokój w reżyserii Zofii Gustowskiej, przedstawienie oparte na eseju i czerpiące z biografii Virginii Woolf, artystki wychowanej w wiktoriańskiej Anglii.
W swym debiucie reżyserskim Maggie Gyllenhaal próbuje rozprawić się z mitem „błogosławionego stanu” i „cudownego macierzyństwa” oraz XIX wiecznej ideologii, tworzącej dla kobiety jedną rolę – matki.
Od czasu pamiętnego filmu fabularnego Debiutanci z 2010 roku, amerykański reżyser Mike Mills konsekwentnie trzyma się tematyki relacji międzyludzkich, rodzinnych.
Co robią artyści mający poczucie wyczerpania się konieczności formalnego nowatorstwa, jak i atrakcyjności tradycyjnych formuł estetycznych?
